در هفته ای که استقلال همچنان صدرنشین جدول بود و در صورت از دست دادن امتیاز باز جایگاه خود را حفظ شده می دید اما برای تثبیت قدرتمندتر با خیالی آسوده نیاز مبرم به کسب برد و هر سه امتیاز بازی در انزلی داشت اما...
اما شاید استقلال باور این را نداشت که برابر حریفی سرسختی چون ملوان آن هم در زمین انزلی باید مصاف کند، زمینی که برای استقلالی ها هم خاطره خوش داشت و هم خاطره بد اما بازی در اواسط فصل برای تثبیت بیشتر صدرنشینی آبی پوشان حتی با تساوی هم می توانست ممکن شود که اینچنین هم شد.
نیمه اول هر چند چنگی به دل نزد چون گلی هم به همراه نداشت اما نیمه دوم و وقتی آبی پوشان دروازه خود را باز شده دیدند و اینبار مجبور بودند تا برای به تساوی کشاندن بازی تلاش خود را دو برابر کنند سپس برد تنها یک دقیقه کافی بود تا گل خورده خود را جبران کنند و بازی باز به تساوی برسد و دو تیم در گشودن دروازه یکدیگر تنها به این دو دقیقه نیاز داشتند که انجام شد.
موقعیت های جسته و گریخته هر دو تیم و بویژه تیم استقلال راه به جایی نبرد تا باز جمله معروف زور استقلال به حریف خود نرسید تیتر یک اکثر رسانه ها شود و خاطره از دست دادن امتیازهای فراوان در بازی های خارج از خانه همچون نیم فصل اول گریبان آبی پوشان را در دومین بازی نیم فصل دوم بگیرد.
با بردی که تیم پرسپولیس در روز گذشته بدست آورد و دو بازی عقب افتاده تیم سپاهان و فاصله کم امتیازی این دو تیم با تیم استقلال پر واضح است که با از دست دادن این دو امتیاز بازی در انزلی آبی پوشان جایگاه خود را در هفته های آینده متزلزل خواهند دید، در صورتی که قدر بازی های خانگی خود را بداند و از بازی های خارج از خانه هم غافل نشود و طلسم ناکامی های خارج از خانه خود را هم یکبار برای همیشه بشکند.

بازی برگشت به خیال اینکه نتیجه بازی رفت جبران خواهد شد و بتوان در زمین حریف یک صعود جانانه و خاطره انگیز داشت تمام ذهن ها را معطوف به خود کرد اما... .
اما داستان انگاری قرار نبود تغییر کند، نتیجه بازی رفت تغییر نکرد، درست کپی نتیجه بازی رفت در بازی برگشت هم اتفاق افتاد، درست اخراج دانشگر در بازی رفت که منجر به تغییر نتیجه از برد به شکست شد در بازی برگشت هم با اخراج یزدانی نتیجه از برد یک بر صفر به سه بر یک به سود میزبان عربستانی تغییر کرد.
به واقع چرا تیم سپاهان در هر دو بازی از یک سوراخ باید گزیده شود و درست در نیمه دوم و اواسط آن روی یک بی مبالاتی بازیکن خود را اخراج شده ببیند و درست پس از اخراج گل های تیم حریف به سمت دروازه سپاهانی ها سرازیر می شود؟!
به واقع چرا باید تیمی که در سابقه آسیایی بودن صاحب تجربه بالایی است اینطور در مرحله ای که می توانست از نتیجه ای به سود خودش بود بهترین استفاده را ببرد حتی بعد از یک اخراج و ده نفره شدن بخواهد خیلی ساده از هم بپاشد و نتواند کنترل دوباره بازی را به دست بگیرد و از نتیجه برد خود محافظت کند؟
تکرار نتیجه شکست بازی رفت در بازی برگشت برای سپاهان به مثابه یک خودکشی تر و تمیزی بود که اصلا نیازی هم به حریف قدرتمندی بنام الهلال هم نداشت.
حال باید دید سپاهانی ها با این شوک در بازگشت به لیگ آیا دچار تحول می شوند یا همچنان نتایج دور از انتظار خودشان را ادامه خواهند داد؟!

شاید هنوز به اواسط نیم فصل دوم هم نرسیدیم چه برسد به هفته های پایانی، اما فشردگی بازیها و اختلاف کم امتیازی بین تیم های بالای جدول دیگر راهی برای از دست دادن امتیاز (آن هم حتی یک امتیاز) چه برسد به بیشتر هرگز برای تیمی چون استقلال که مدعی قهرمانی است و نیم فصل اول خود را با صدرنشینی به پایان رسانده است وجود ندارد.
مشکل و معضل بزرگی که تیم استقلال نکونام در این فصل داشته، نتیجه گرفتن در بازی های داخل خانه و توقف و از دست دادن امتیازها در بازی های خارج از خانه است، از دست دادن امتیاز برابر شمس آذر و فولاد، از دست دادن امتیاز گل گهر و ذوب آهن و حالا هم ملوان در هفته های گذشته یعنی از دست دادن حداکثر 10 امتیاز. و همین از دست دادن امتیازهاست که فاصله پرسپولیس و سپاهان دو تعقیب کننده جدی نسبت به استقلال را کم و کمتر کرده است.
استقلال و نکونام خوب می دانند که از دست دادن صدرنشینی حتی در همین هفته ها چه تاوان سختی می تواند برایشان داشته باشد، حفظ صدرنشینی هر چند از رسیدن به صدر سخت تر و دلهره آورتر است، اما شیرینی صدرنشینی از تعقیب صدرنشین بیشتر و لذت بخش تر است.
استقلال و نکونام خوب می دانند که اگر بخواهند صدر را تقدیم پرسپولیس و سپاهان کنند دیگر رسیدن به صدر شاید به این سادگی ها نباشد، پس حفظ صدرنشینی واجب تر از از دست دادن آن و سپس تصاحب دوباره آن خواهد بود. پس از دست دادن امتیاز شاید پس از چند هفته برد بتواند قابل اغماض باشد اما هرگز نباید پیاپی و متوالی شود آنگاه دیگر جبران ناپذیر خواهد شد.

تصمیم نداریم بخاطر از دست دادن این دو امتیاز بازی برابر ملوان به نکونام و یارانش خرده بگیریم و خوب می دانیم که یک تیم روز خوب دارد و یک روز هم روز بد، هر چند امروز را نمی توان روز بد تیم استقلال نامید اما روز خوب هم نمی توان از آن یاد کرد.
از دست دادن دو امتیاز مسلما حیاتی شاید جایگاهمان را در صدر جدول همچنان برای یک هفته دیگر ثابت کرد اما برد دیشب پرسپولیس و از سویی دیگر دو بازی عقب افتاده سپاهانی ها می تواند این جایگاه را برای دو هفته آینده دچار تزلزل کند.
آبی پوشان اگر می خواهند که همچنان صدرنشین باقی بمانند و قهرمانی نیم فصل خود را به قهرمانی پایان فصل متصل کنند باید همچون بازی های خانگی خود، قدر امتیازهای بازی های خارج از خانه را هم بداند، از دست دادن امتیاز پس از چند برد متوالی شاید باعث انتقاد نشود، و این در صورتی است که باز نوار بردهای آبی پوشان همچنان شروع شود و تداوم داشته باشد.
استقلال همچنان صدرنشین است و در صورتی این صدرنشینی را از دست خواهد داد که امتیازهای بازی های خارج از خانه را قدر نداند و با تساوی های خارج از خانه فاصله امتیازی خود با دیگر رقیبان را کم و کمتر کند، آنگاه از دست دادن صدر در هفته های آینده و هر چه بیشتر به پایان فصل نزدیک می شویم سخت تر و دلهره آورتر و نگران کننده تر خواهد شد.

🔵 وقتی قلعه نوعی هم نتوانست راه حلی برای مشکل تیم ملی باشد در تمام صحبت هایش یکبار از آمار موفق تیمش گفت، بار دیگر ازبدشانسی، یکبار از شانش داشتن حرف زد و بار دیگر از عملکرد موفق تیمش اما در نتیجه آنچه از تیم ملی در این تورنمنت دیده شد این بود که این تیم در حد و اندازه های قهرمانی در جام نبود و حتی اگر به قهرمانی می رسید آن را باید به معجزه یک شگفتی می نامیدیم همین و بس.

سکوت طولانی مدت و شاید معنادار مدیرعامل استقلال و از سویی دیگر مصاحبه های پی در پی پس از هر کنفرانس بازی ها از سوی سرمربی یعنی نکونام شائبه ها و سوال های بی پاسخ بسیاری را در این باره بین هواداران آبی و اذهان عمومی ایجاد کرده است.
از آخرین باری که علی خطیر در یک برنامه تلویزیونی بصورت مفصل حضور پیدا کرده به اواسط نیم فصل اول برمی گردد و آن هم مصاحبه ای بوده که بیشتر پاسخ گفته های نکونام را پاسخ داده است و از خود هیچ حرف و خبر تازه ای نداشته است.
اما گله ها و اعتراض های پی در پی و طولانی مدت جواد نکونام و سکوت روی اعصاب علی خطیر شاید برای فرار از یک دعوا و جروبحث بوده باشد و شاید این یکی از شیوه های مدیریتی خونسردانه ایشان است و کاری به رفتارها و صحبت ها و گله های جواد نکونام نداشته باشد.
هر چند پر واضح است که علی خطیر هم برای تصمیمات و عملکرد خود حرفهای بسیاری دارد اما سکوت ایشان شاید معناهای فراوانی داشته باشد اما بسیاری بر این عقیده هستند که مدیرعامل باشگاه استقلال هر چند ماه یکبار برای پاسخگویی به شایعه ها و اعتراض ها و اتهام ها و گله ها خوب است که به حرف بیاید و گفته های خود را به زبان جاری کند آنگاه شاید اوضاع بهتر از این آشفته بازار و مصاحبه های یکطرفه سرمربی آبی ها شود.
به هر حال علی خطیر صلاح خود را خوب می داند، اما امیدواریم علاوه بر صلاح خود به صلاح باشگاه استقلال هم توجه کند.

وقتی هواداران آبی در کنار نتایج درخشان تیم محبوبشان جایی برای خوشحالی نمی بینند چون از آینده تاریک و نامعلوم تیم استقلال خبر دارند به همین خاطر اصلا به دنبال شادی کوتاه مدت و زودگذر نیستند و تنها با قهرمانی و جام آرام می گیرند اما... با آشفته بازاری که این هفته ها در باشگاه استقلال اتفاق افتاده است جنگ مدیریت و سرمربی را تکرار تمامی فصل های ناکامی یک دهه اخیر برایشان تداعی می شود.

سکوت معنادار و عجیب و دیوانه کننده مدیریت استقلال و عکس العمل های پنهانی ایشان که پس از چندی رسانه ای می شوند و از سویی دیگر مصاحبه هایی که نکونام در کنفرانس های پایان بازی انجام می دهد خبر از اوضاع ناگواری می دهد که دیر یا زود از پس این نتایج خوب تیم استقلال بیرون خواهد زد.
به معنای درست تر جنگ و دعوای اول به از صلح آخر است اما انگاری قرار نیست هیچ صلحی انجام بگیرد، هیچ کدام از دو طرف علاقه ای به صلح ندارند و انگاری جنگ اول همچنان ادامه دار و معلوم نیست تا کی ادامه یابد و پایان آن چه خواهد شد.
وقتی وزارت ورزش تصمیمی بر تغییر مدیریت ندارد، وقتی مدیریت باشگاه در صدد تغییر کادرفنی است اما فعلا با این اوضاع که همگی به سود سرمربی است جایی برای تغییر وجود ندارد.
وقتی هواداران آبی در کنار نتایج درخشان تیم محبوبشان جایی برای خوشحالی نمی بینند چون از آینده تاریک و نامعلوم تیم استقلال خبر دارند به همین خاطر اصلا به دنبال شادی کوتاه مدت و زودگذر نیستند و تنها با قهرمانی و جام آرام می گیرند اما... .
اما وقتی رابطه جدا شده و نامعلوم و نامهربانانه مدیریت و کادرفنی را با همدیگر می بینند به تکرار یک شادی قطعی شک می کنند، وقتی به تاریخ تلخ یک دهه اخیر نگاه می کنند که هیچگاه رابطه هیچ یک از مدیران با کادرفنی تیمشان را صمیمی و خوب ندیده اند، جنگ این فصل خطیر و نکونام را تکرار تمامی آن فصل های ناکامی می بینند.

شاید کمتر کسی فکر می کرد که آبی پوشان پایتخت نیم فصل اول را با صدرنشینی به پایان ببرند و اولین بازی نیم فصل دوم خود را هم با یک برد خفیف و کسب سه امتیاز و حفظ صدرنشینی آغاز کنند اما این چنین شد تا همچنان مصاحبه های سرمربی استقلال هم شروع شوند. برای جواد نکونام فرقی نمی کند تیمش با برد از زمین بیرون رفته است یا تساوی یا حتی شکست... او حرفهایی را که باید بزند را می زند، حتی در روز شادی تیمش با هواداران، حتی در روزهای ناراحتی و... مصاحبه های نکونام هم با شروع نیم فصل دوم باز ادامه دار شدند به طوری که حتی صدای مدیرعامل پیشین این باشگاه را هم در آورد. به هر حال خوب می دانیم که جواد نکونام حتی در روز برد تیمش کاملا بر اوضاع و احوال تیم خود آگاه است و به خوبی می داند که حتی با یک برد خفیف هم حال تیمش خوب نمی شود، یعنی خوب خوب نمی شود و شاید این هفته به خوبی گذشت اما معلوم نیست که هر چه بیشتر به اواسط نیم فصل و سپس هفته های پایانی این فصل نزدیک شویم چه اتفاقات عجیب و غریبی رخ خواهند داد. جواد نکونام خوب می داند که اگر امروز حرفهایش را نزند و در گلو بگذارد چند هفته دیگر خود خفه خواهد شد و دیگر نمی تواند حرفهای در گلوی خود را بیرون بیاورد و آنوقت این خود سرمربی است که نابود می شود، اما از طرفی دیگر هم خوب می دانیم که اوضاع باشگاه استقلال نه تنها این فصل بلکه فصل های بسیاری است که روبه راه نیست، کمتر فصلی را سراغ داریم که رابطه مدیرعامل با کادرفنی خوب و آرام بوده باشد و به قولی گل و بلبل باشد پس اوضاع این فصل آبی پوشان زیاد عجیب نیست. اما همان طور که گفته شد جواد نکونام هم خوب می داند که اگر امروز حتی در برد تیمش و صدرنشینی آن حرفهایش را نزند و از کمی ها و کاستی ها و نامهربانی های عده ای حرف به میان نیاورد و از خودش دفاع نکند، فردا روز در هفته های ناکامی هرگز نخواهد توانست از نتایج ناامید کننده و تلخ تیمش دفاع کند، آنگاه به مراتب انگشت اتهام و تقصیر بیشتر و نزدیک تر از پیش به سویش روانه خواهد شد. مصاحبه هایی که هواداران استقلال را کم و بیش به یاد چند فصل گذشته و زمان مدیریت سعادتمند و مربیگری فرهاد مجیدی می اندازد و جمله معروفی که مجیدی در پایان تمامی کنفرانس هایش با کوبیدن دستش روی میز با قدرت و قاطعیت می گفت: من به اینها نمی بازم، می اندازد شاید این فصل هم برای نکونام و هواداران آبی تداعی کننده آن فصل باشد.

🔵 جواد نکونام هم خوب می داند که اگر امروز حتی در برد تیمش و صدرنشینی آن حرفهایش را نزند و از کمی ها و کاستی ها و نامهربانی های عده ای حرف به میان نیاورد و از خودش دفاع نکند، فردا روز در هفته های ناکامی هرگز نخواهد توانست از نتایج ناامید کننده و تلخ تیمش دفاع کند، آنگاه به مراتب انگشت اتهام و تقصیر بیشتر و نزدیک تر از پیش به سویش روانه خواهد شد.

برد و حفظ صدرنشینی حتی با یک گل و برد خفیف بدست آمد و همین برای تیمی که بیش از ۴۰ روز در تعطیلات بود و چند بازیکن خود را از دست داده بود و در نقل و انتقالات نیم فصل هم در جذب بازیکن به آنصورت باید و شاید نتوانست رضایت بخش عمل کند کافی می بود.
برای قهرمان نیم فصل حفظ صدرنشینی در اولین هفته نیم فصل دوم و در هفته ای که دیگر تیم های رقیب امتیاز از دست دادند بهترین فرصت و عملکرد برای استقلالی بود که تصمیم جدی برای قهرمانی دارد.
این جمله تکراری را بارها و بارها شنیده ایم و گفته ایم اما گاهی در بهترین زمان خود بهترین جمله می شود و امروز هم زیر باران استقلال با یک گل بهار را برای خود و هوادارانش به ارمغان آورد و کاری کرد تا برای هفته های آینده خیالش از بابت حفظ صدرنشینی آسوده باشد.
استقلال خوب می داند هر چقدر به پایان فصل نزدیک می شود باید امتیازهای کافی را هر چه زودتر کسب کند تا برای هفته های پایانی حسرت امتیازهای از دست رفته را نخورد تا از کورس رقابت خارج نشود.

شاید کمتر کسی فکر می کرد که آبی پوشان پایتخت نیم فصل اول را با صدرنشینی به پایان ببرند و اولین بازی نیم فصل دوم خود را هم با یک برد خفیف و کسب سه امتیاز و حفظ صدرنشینی آغاز کنند اما این چنین شد تا همچنان مصاحبه های سرمربی استقلال هم شروع شوند. برای جواد نکونام فرقی نمی کند تیمش با برد از زمین بیرون رفته است یا تساوی یا حتی شکست... او حرفهایی را که باید بزند را می زند، حتی در روز شادی تیمش با هواداران، حتی در روزهای ناراحتی و... مصاحبه های نکونام هم با شروع نیم فصل دوم باز ادامه دار شدند به طوری که حتی صدای مدیرعامل پیشین این باشگاه را هم در آورد. به هر حال خوب می دانیم که جواد نکونام حتی در روز برد تیمش کاملا بر اوضاع و احوال تیم خود آگاه است و به خوبی می داند که حتی با یک برد خفیف هم حال تیمش خوب نمی شود، یعنی خوب خوب نمی شود و شاید این هفته به خوبی گذشت اما معلوم نیست که هر چه بیشتر به اواسط نیم فصل و سپس هفته های پایانی این فصل نزدیک شویم چه اتفاقات عجیب و غریبی رخ خواهند داد. جواد نکونام خوب می داند که اگر امروز حرفهایش را نزند و در گلو بگذارد چند هفته دیگر خود خفه خواهد شد و دیگر نمی تواند حرفهای در گلوی خود را بیرون بیاورد و آنوقت این خود سرمربی است که نابود می شود، اما از طرفی دیگر هم خوب می دانیم که اوضاع باشگاه استقلال نه تنها این فصل بلکه فصل های بسیاری است که روبه راه نیست، کمتر فصلی را سراغ داریم که رابطه مدیرعامل با کادرفنی خوب و آرام بوده باشد و به قولی گل و بلبل باشد پس اوضاع این فصل آبی پوشان زیاد عجیب نیست. اما همان طور که گفته شد جواد نکونام هم خوب می داند که اگر امروز حتی در برد تیمش و صدرنشینی آن حرفهایش را نزند و از کمی ها و کاستی ها و نامهربانی های عده ای حرف به میان نیاورد و از خودش دفاع نکند، فردا روز در هفته های ناکامی هرگز نخواهد توانست از نتایج ناامید کننده و تلخ تیمش دفاع کند، آنگاه به مراتب انگشت اتهام و تقصیر بیشتر و نزدیک تر از پیش به سویش روانه خواهد شد. مصاحبه هایی که هواداران استقلال را کم و بیش به یاد چند فصل گذشته و زمان مدیریت سعادتمند و مربیگری فرهاد مجیدی می اندازد و جمله معروفی که مجیدی در پایان تمامی کنفرانس هایش با کوبیدن دستش روی میز با قدرت و قاطعیت می گفت: من به اینها نمی بازم، می اندازد شاید این فصل هم برای نکونام و هواداران آبی تداعی کننده آن فصل باشد.

انگاری قرار نیست دغدغه هواداران استقلال حتی برای یک فصل دست از سر آنها بردارد تا بتوانند با خیال راحت بازیهای تیم محبوبشان را (اینطور بخوانید حداقل با کمترین دردسر و اضطراب و دلهره) ببینند و دنبال کنند. دیگر خبری از دعوا و جر و بحث های مدیریت با کادرفنی، کادرفنی با برخی از بازیکنان وغیره وجود نداشته باشد یا لااقل به حداقل ترین حد خود برسد که متاسفانه در چند فصل گذشته (البته به جز دو فصل پیش مدیریت آجرلو و مربیگری مجیدی) باشگاه و تیم استقلال پر بوده از این دعواها و جروبحث ها و اعتراض ها و تجمع ها وبسیاری داستان های عجیب و غریب دیگر. اینکه هواداران آبی انتظار داشته باشند تا یک فصل کم دغدغه، بدون استرس و اضطراب از جانب مشکلات و کمی ها و کاستی ها و دعواها و لجبازی ها و رسانه ای شدن بسیاری از موضوعات درون خانوادگی که چون در درون خانواده حل و فصل نشده اند به بیرون درز کرده اند و رسانه ای شده اند تا بلکه آنجا توسط اذهان عمومی بتوان به نتیجه رساند، توقع دور از انتظار و بیجایی نبوده و نیست. اینکه چرا استقلالی ها یک دهه ناکامی متوالی را پشت سرگذاشته اند و از آن سو رقیب دیرینه شان در تمام این یک دهه بیشترین و بالاترین افتخارات داخلی و حتی بین المللی را بدست آورده است و این همه تفاوت چطور ممکن است بوجود بیاید سؤالی است که هنوز استقلالی ها پاسخی برای آن پیدا نکرده اند. استقلال که فصل گذشته می توانست تا یک قدمی قهرمانی پیش برود اما باز به دلایل مدیریتی و مشکلات موجود در چند هفته پایانی از کورس رقابت جا ماند و این فصل هم هر چند در نیم فصل اول در هفته های پایانی باز به خاطر چند نتیجه متوسط در چند قدمی از دست دادن صدر و دور شدن از کورس رقابت بود اما نتایج دیگر تیم ها و رقیبان توانست آنها را دوباره امیدوار کند. اما نیم فصل دوم دیگر شاید مثل نیم فصل اول نتواند برای استقلالی ها با شانس همراه باشد، نیم فصل دوم و هر چقدر که به پایان فصل نزدیک می شویم تمامی تیم ها بخصوص تیم های بالای جدول دیگر جای اشتباه و خطا و از دست دادن امتیاز ندارند، و اینکه آیا استقلالی ها می توانند مثل دو فصل پیش همچنان با اقتدار صدر را بچشبند و هرگز آن را از دست ندهند تا به قهرمانی برسند یا اینکه مثل فصل گذشته در هفته های پایانی باز کم می آورند و از رسیدن به جام محروم می شوند، دغدغه هایی است که هواداران آبی هر سال با آن فصل را آغاز می کنند و تا پایان فصل با آن درگیر هستند.

موفقیت یک تیم عوامل متعددی دارد که شاید مهمترین عامل آن داشتن یک مدیریت قوی و با دانش و دلسوز و فهمیده است، وقتی باشگاه یک مدیرعامل قدرتمند داشته باشد بالطبع یک کادرفنی قوی و همچنین مجموعه و بازیکنان قوی هم خواهد داشت. هواداران استقلال هنوز دو فصل پیش تیم خود را از یاد نبرده اند و شاید تا مدتها هم آن را فراموش نخواهند کرد، (حداقل تا زمانی که خاطره ای مثل آن برایشان تکرار نشود) قهرمانی بلامنازع و قوی پس از یک دهه ناکامی. مدیریت آن زمان برعهده آجرلو بود و فرهاد مجیدی هم کادرفنی استقلال بود و بازیکنانی جذب شدند که توسط خود مجیدی و با همت آجرلو بودند و آنچنان شد که همه آن را خوب بخاطر دارند بخصوص هواداران استقلال، قهرمانی بدون شکست با یکی دو هفته زودتر از پایان فصل. باشگاه و تیم استقلال به جز آن فصل حال بیش از یک دهه است که با مدیران متفاوت و کادرهای فنی متعدد نتوانسته به هدف خود برسد، قهرمانی بی قهرمانی حاصل یک دهه تیمی است که هر فصل مدیرانش تغییر می کنند و به تناوب کادرفنی هم تغییر کرده اند و به همین خاطر نتوانسته خواسته هواداران خود را که کسب جام و قهرمانی است برآورده کند. این فصل هم شاید در ابتدای فصل با بازگشت علی خطیر هواداران آبی کمی دلشان آسوده شد که یک استقلالی دوباره به باشگاه برگشته و اینبار نه به عنوان قائم مقام بلکه به عنوان مدیرعامل و نفر اول باشگاه، اما هیچ کدام باورشان نمی شود که پس از یک نیم فصل داستان های متفاوت مدیریت با کادرفنی اینطور باعث درگیری و مشاجره و اختلاف های متفاوت شده است. اختلافی که شاید در نیم فصل اول و با قهرمانی استقلال در آن زیاد پررنگ نشد اما قبل از شروع نیم فصل دوم و با تکرار دوباره تمامی اتفاقات پیش فصل اول و عدم هماهنگی مدیریت و کادرفنی و از سویی دیگر تضعیف مجموعه تیمی باعث شده که همگان باز به این نتیجه برسند که استقلال این فصل هم با این مدیرش به موفقیت یعنی همانا کسب جام نمی رسد. حال باید تا پایان نیم فصل صبر کرد و دید که آیا تیم استقلال می تواند برخلاف نظر مدیرعاملش می تواند مانند نیم فصل اول به نتیجه برسد یا خیر؟! به هر حال باید منتظر بود و دید در نیم فصل دوم چه اتفاقاتی برای تیم استقلال رخ خواهد داد و آیا این تیم بین جر و بحث و اختلاف های مدیر و سرمربی خواهد توانست نتایج نیم فصل اول خود را تکرار کند و یک پایان فصل خوشی را برای خود و هوادارانش بسازد یا خیر؟!

آن طور که به خاطر داریم حال و روز باشگاه استقلال شاید در طول این حداقل یک دهه گذشته تنها در یک فصل آن هم در فصل مدیریت آجرلو و سرمربیگری فرهاد مجیدی بود که یک آرامش نسبی داشت و خبری از شعارهای حیا کن و رها کن و فلانی استعفا استعفا وجود نداشت. اما در بقیه فصل ها همیشه طوری مدیریت باشگاه استقلال عمل کرده که هیچگاه رضایت هواداران این باشگاه و تیم را جلب نکرده است و حاصل آن همین یک دهه دوری از جام و قهرمانی بوده است، حال و پس از آن فصل رؤیایی برای هواداران آبی، داستان تغییر مدیریت، آمدن حجت کریمی برای یک فصل و تکرار ناکامی ها و حال در فصل جدید هم با تغییر مدیریت قبلی و آمدن علی خطیر به عنوان مدیر جدید این داستان دنباله دار ناکامی ها انگاری همچنان ادامه دار شده است. هر چند تیم استقلال در نیم فصل اول با تمام مشکلاتی که داشت در صدر ایستاد و به قولی جشن قهرمانی نیم فصل خود را در خاموشی و سکوت گرفت، اما هم سرمربی این تیم و هم هواداران آن به خوبی از نیم فصل دوم و اتفاقات سخت و سنگین و جو فشرده ای که بوجود خواهد آمد خوب اطلاع دارند و به همین خاطر هرگز دوست ندارند که ناکامی های فصل های گذشته دوباره برایشان در این فصل هم تکرار شود. درست است در هیچ کجای دنیا مدیر یک تیم صدرنشین و قهرمان نیم فصل را از کار برکنار نمی کنند، اما وقتی داستان برای تقویت این تیم قهرمان در نیم فصل شروع می شود و پس از گذشت شش هفته و با شروع نیم فصل دوم هیچ خبری از تقویت تیم شنیده و دیده نشده است خواه ناخواه هواداران این تیم اوضاع را آشفته تر از آن چیزی می بینند که امروز شاهد آن هستند. شاید جو آرام باشد، شاید سکوت مدیر تنها یک آرامش نسبی به همراه داشته باشد اما وقتی هیچ خبری از نقل و انتقالات نمی شود و تنها بازگشت یک مدافع و جذب یک هافبک آن هم در چند روز مانده تا شروع نیم فصل دوم شنیده می شود نمی توان به این سکوت اعتماد کرد، هواداران آبی هم دلواپسی خود را از این سکوت و اوضاع پس از گذشت شش هفته و صبر برای بهبود اوضاع تا به امروز کشاندند اما انگاری فایده ندارد. داستان شعار حیا کن و رها کن شاید برای برخی از مدیران هیچ ترس و دلهره ای نداشته باشد اما به هر حال این موضوع را بسیار روشن می کند که هواداران این تیم این مدیریت با این شیوه مدیریتی را نمی پسندند و دوست ندارند و علاقه ای برای ادامه کار برای آن نمی بینند و بهترین راه را برای حفظ احترام متقابل استعفا می دانند حال شاید مدیریت باشگاه با تداعی داستان مدیران گذشته بخواهد راه آنها را ادامه دهد و دست به استعفا نزند.