برخی از دوستان هوادار قبل ترها می گفتند که چرا باید از نکونام انتظار داشت که تمامی بازیها را برنده شود مگر تساوی چه اشکالی دارد و گاهی بد نیست، همین شکست ناپذیری خود یک عملکرد خوب است حال و روز امروز آبی پوشان را ملاحظه کنند، حسرت از دست دادن برخی از تک امتیازها باعث عقب افتادن شد.
ناامید نیستیم اما آنچنان که باید امیدوار هم نیستیم شاید روی کاغذ شانسی برای قهرمانی داریم چون تنها فاصله مان یک امتیاز است اما در زمین اتفاقات طور دیگری رقم می خورد.
وقتی اولین اشتباه تبدیل به آخرین اشتباه می شود امروز حسرت از دست دادن همان تک امتیازهایی را می خوریم که اگر بدست می آمدند حال سرنوشت چیز دیگری بود.
اما دیگر چقدر حسرت؟ اما دیگر چقدر افسوس؟ چرا باید زودتر از موعد خوشحالی نکنیم؟ چرا باید از ته دل قرص و محکم نباشیم و به تیم مان و نتایجش افتخار نکنیم؟
از دست دادن امتیاز در هفته های پایانی شده انگار جزو تکراری ترین اتفاقات هر فصل. انگار قهرمانی دو فصل پیش با فرهاد جزو استثناءات بود.
دلمان می خواهد اتفاق فصل هشتم دوباره تکرار شود و قهرمانی در بازی آخر و دقایق پایانی با اینکه ما را تا حد سکته پیش برد اما سوت پایان انگار شیرین ترین قهرمانی دوران را تجربه کرده باشیم اما یک تفاوت مهم بین فصل هشتم و این فصل این است که آن فصل رقیب اصلی مان فولاد بود و این فصل پرسپولیس.
چقدر خودمان را برای قهرمانی تیم محبوبمان آماده کرده بودیم...
یک قهرمانی با کلی رکوردهای جذاب... ناامید نیستیم شاید آن اتفاقی که انتظارش را نداریم اتفاق بیفتد آنگاه باور می کنیم که معجزه دوباره ای اتفاق افتاده است.

11 خرداد 1403