عصر روز پس از بازی است و هنوز از سردرد نتوانستم به هوش باشم، هنوز تمام اتفاقات بازی لحظه به لحظه آن و تک تک گل های خورده و گل هایی که از روی شانس به ثمر نرسیدند تا این بازی با یک شکست سنگین و دو رقمی به پایان برسد مثل یک فیلم ترسناک و طولانی از پیش چشمانم در حال عبور کردن است.
شاید تا قبل از دقیقه 12 که در همان ابتدای بازی که هنوز گرم آن نشده بودیم دو گل دریافت کردیم و بهت زده بودیم می توانستیم با همان نتیجه شکست را باور کنیم و بپذیریم اما گل های بعدی و همین طور سراسیمگی و آشفتگی که در تمام 11 بازیکن درون زمین دیده شد و هرگز هم تمامی نداشت و اگر بازی تنها 10 دقیقه دیگر ادامه پیدا می کرد و به دقیقه 100 و بیشتر می رسید حتی توقع شاهد بودن گل های هشتم و نهم و... را هم می داشتیم اینگونه تحقیر شدن را هرگز نمی پذیریم!
اینجا نه عذرخواهی سرمربی و نه عذرخواهی مدیریت و نه عذرخواهی تک تک بازیکنان را نمی توانیم بپذیریم اما از طرفی با توجه به تجربه تلخ فصل گذشته دست مان برای اخراج و اعتراض بیشتر هم بسته است، از اتفاقات فصل گذشته درس عبرت گرفته ایم و نمی خواهیم تلخی هایش با تصمیمات اشتباه دوباره در این فصل تکرار شود.
تنها و تنها برد در بازی های آینده می توانم تنها کمی التیام زخم کاری و بزرگی که دیشب بر پیکر سرتاسر پرشور هوادار استقلال وارد آمده است باشد، هواداران آبی در صورتی می توانند عذرخواهی مدیریت و کادرفنی و سپس بازیکنان را بپذیرند که این تیم دیگر به این سادگی ها شکست نخورد چه برسد به تحقیر.

✍️ محمود فخرالحاج

27 شهریور 1404