با اینکه هنوز شش بازی تا پایان این فصل کابوس وار و بد یمن هنوز زمان باقی است اما دیگر برای استقلال این فصل هیچ هدفی ندارد، نه بالای جدول و نه انتهای جدول و سقوط... استقلال از شروع نیم فصل دوم هرگز از جایگاه نهمی و دهمی خود نه بالا رفته است و نه پایین تر و انگار با این جایگاه برای یک نیم فصل قرارداد امضاء کرده است.
هنوز هواداران آبی در شوک آمدن پوژوویچ هستند، همان طور که از آمدن سرمربی آفریقایی شوک زده بودند، یک مجموع اشتباهات پشت سر هم باعث ایجاد این همه مشکل و غلط ها و در پایان یک نتیجه بد شده است که البته هیچ کدام از مسئولان و مدیران باشگاه هم به این موضوع اعتراف نمی کنند.
شاید اگر به ابتدای فصل برگردیم و به پایان فصل هم علم و آگاهی داشتیم هرگز موافق برکناری جواد نکونام نمی شدیم، شاید با جواد نکونام نتایج مان بهتر از امروز می شد و جایگاه مان در جدول حداقل نهمی نبود، شاید به ابتدای فصل برگردیم حداقل به جانشینی سهراب بختیاری زاده خرده وارد نمی کردیم و می گذاشتیم تا کارش را ادامه دهد.
اما یک مشت اشتباهات پشت سر هم و انتخاب های اشتباه باعث شد تا استقلال بدترین فصل تاریخ خود را سپری کند، شاید عده ای فصل 86-87 را بدترین فصل بدانند، فصلی که با ناصر حجازی شروع شد، به هفته دهم نرسیده با فیروز کریمی ادامه داده شد، به هفته آخر نرسیده نیمکت استقلال بدون سرمربی ماند و رده سیزدهم جدول سهم استقلالی ها شد.
اما اگر بیشتر به تغییرات و اوضاع و احوال این فصل استقلال دقت کنیم، پر واضح است که این فصل از نظر نتیجه و از نظر تعداد تغییرات اوضاعی به مراتب سخت تر و وخیم تر از فصل 87-86 را سپری کردیم، استقلال این فصل تنها شش برد داشته است، با تغییر چهار سرمربی، با تغییر دو مدیر...
شاید اگر به ابتدای فصل برمی گشتیم خواهان این همه تغییر نمی شدیم... برخی تغییراتی که خود ما مطالبه کردیم و برخی تغییرات دیگر که بر ما و تیم مان تحمیل شد و این سرنوشت این فصل ماست...

17 فروردین 1404