نه دنبال نام و شخص جدیدی نگردید، بالاخره پس از دو ماه مدیرعامل باشگاه هم انتخاب شد، او کسی نیست جز فرشید سمیعی خودمان، آری همان سرپرست موقت پس از رفتن علی خطیر، همان عضو هیات مدیره و قرار نبود اسم و فرد جدید و کم نام و نشانی بر صندلی مدیریت باشگاه بنشیند.
بالاخره مالک جدید باشگاه یعنی هلدینگ پتروشیمی خلیج فارس پس از دو ماه از حضورش اولین مدیرعامل باشگاه استقلال را به انتخاب خود معرفی کرد، فرشید سمیعی پس از سرپرستی موقت اینبار به عنوان مدیرعامل خیالش از بابت نشستن روی صندلی مدیرعاملی باشگاه راحت شد، البته ای کاش اوضاع به این سادگی ها بود.
آقای سمیعی فرد غریبه ای درون باشگاه نیست، او هم زمان آجرلو را خوب به خاطر دارد، هم زمان حجت کریمی و هم زمان علی خطیر را. خوب می داند که نه این میز و این صندلی به هیچ کس وفا نمی کند، عدم وفاداری این میز و صندلی را هم در دوران سه مدیر گذشته که خود یا مشاور آنان یا عضو هیات مدیره باشگاه بوده است به خوبی درک کرده است و می داند که اگر اوضاع خوب بود هیچ وقت مدیریت به ایشان نمی رسید.
سمیعی باید خوب بداند که وظیفه اش از امروز سخت تر و سنگین تر و فشرده تر از دیروز است، از امروز هواداران آبی قبل از هلدینگ خلیج فارس مدیرعامل باشگاه را می شناسند و از او توقع برآورده شدن خواسته هایشان را می خواهند، از مدیریت باشگاه می خواهند که اوضاع تیم شان را سرو سامان ببخشد و با کادرفنی و سرمربی تیم هماهنگ باشد، از مدیرعامل باشگاه می خواهند تا فصل های ناکامی را دیگر پایان ببخشد و تیمی در خور نام و شأن باشگاه استقلال بسازد.
ایشان اولین مدیرعامل باشگاه در زمان مالکیت هلدینگ پتروشیمی خلیج فارس است و باید تمام توانایی خودش را در بستن یک تیم قدرتمند را بکار بگیرد تا سرنوشتی مثل مدیران گذشته حداقل دو سه فصل گذشته پیدا نکند، سرنوشتی که هرگز دوست داشتنی نیست و جز فریاد و اعتراض و گلایه و تهدید هیچ دست آورد دیگری نخواهد داشت.

30 تیر 1403