دیر یا زود باید منتظر چنین عکس العمل و مصاحبه ای از جواد نکونام می بودیم، سرمربی تیمی که با تمامی کمی ها و کاستی ها و مشکلاتی که داشت بالاخره در پایان نیم فصل حتی با بازگشت امتیازات کسر شده دو تیم رقیب دیگر همچنان صدرنشینی اش را حفظ کرد و به عنوان قهرمان نیم فصل به تعطیلات زمستانی رفت.
تعطیلاتی که هم بازار نقل و انتقالات زمستانی است و هم استراحت و ریکاوری برای استارت نیم فصل دوم، اما باشگاه استقلال که تیم خود را در نیم فصل اول صدرنشین می بیند در این تعطیلات که چند هفته از آن را سپری کرده ایم به جز جذب داسیلوا مدافع برزیلی و از دست دادن دو مهره خود به نام های مهری و یامگا هیچ دستاورد مثبت دیگری نداشته است.
وقتی همه این اتفاقات را می بینیم باید هم منتظر این می بودیم که جواد نکونام در تمرینات تیمش فریاد کمک سر بدهد، باید منتظر می بودیم تا باز گلایه و اعتراض و شکایت سرمربی تیم صدرنشین نیم فصل دوباره شنیده شود تا شاید مدیران و مسئولان این باشگاه کمی به خود بیایند.
جواد نکونام فریاد زد، تا شاید کسی به داد تیمش برسد، تا شاید کسی پیدا شود که مشکلات تیمش را البته نه تمامی آنها حتی بخش کوچکی از آنها را حل و فصل کند، بزرگترین مشکل جواد نکونام از دست دادن دو مهره و عدم جذب بازیکنانی بود که در نیم فصل اول و قبل از شروع فصل هم از عدم جذب آنها و نبود مهره های مورد نیاز خود درد و رنج می کشید و فریاد اعتراض سر می داد.
یک نیم فصل گذشت و به خیال اینکه شاید در تعطیلات زمستانی و با صدرنشینی آبی پوشان در پایان نیم فصل مدیران باشگاه استقلال به خود بیایند و کمی ها و کاستی های پیش فصل را در بین دو نیم فصل رفع و رجوع کنند اما انگاری هیچ قصد و نیتی برای حل و فصل آنها وجود ندارد.
به معنای واقعی کلمه کسی به داد تیم صدرنشین نیم فصل نمی رسد، کسی گوشش بدهکار فریادهای سرمربی تیم قهرمان نیم فصل نیست، کسی نه دلش برای این تیم می سوزد و نه قصدی برای جبران دارد و این طور می شود که باید منتظر یک نیم فصل دوم سخت و طاقت فرسا و شاید پر التهاب برای تیم استقلال باشیم.