حق گلایه دارد، حق اعتراض هم همین طور، حق داشتن کمترین امکانات را هم دارد، حق طلب کردن خواسته های معمولی و برآورده شدن آنها را هم دارد.
شاید برای بسیاری اینگونه درددل کردن در این اول راه غیر عادی بوده باشد، اینکه به همین زودی از اوضاع آشفته خسته شده باشد برای بسیاری غیر عادی باشد.
اما مشخص است نکونام خسته نیست، او کوهی از انگیزه است و به این سادگی به این نیمکت و آرزوی دوران بچگی اش نرسیده که بخواهد تنها با چند هفته و فشارهای بیرونی جا بزند و خودش کنار برود.
او چیزهایی را به چشم خود می بیند و با وجودش احساس می کند که نه هوادار می بیند و نه ما و این برایش هم خوب است و هم درد آور و معلوم نیست این مقاومت تا کی می تواند جواب دهد.
اما او خوب می داند که حالا وقت خسته شدن نیست حتی وقتی که عده ای در صدد خسته کردنش برآمده اند.. حالا زمان پا پس کشیدن نیست، وقت رها کردن، وقت شاد کردن دشمنان دوست نما نیست.
حالا وقت شاد کردن دل هواداران است، وقت ایستادن کنار هوادار است، وقت محکم ایستادن و وقت نتیجه گرفتن.
اما آن علت و دلیلی که نکونام خود از نزدیک می بیند و دیگران نمی بینند باعث شده که هنوز به هفته چهارم نرسیده و تنها با یک شکست فشار را بر او بیاورد که اینگونه در کنفرانس فریاد بزند که من از استقلال برو نیستم.
اما این روزها و این هفته ها و فشارهای همیشگی سالهاست تمامی ندارند و همه به هر نحوی آن را تجربه کرده اند و نکونام تنها می تواند تا جایی که توانایی دارد برابر آنها مقاومت کند و راه درست خود را ادامه دهد بقیه چیزها را باید بسپارد به خدا، و هواداران خوب قدر افراد پر تلاش و متعصب را می دانند و برایشان ارزش قائل می شوند.