🔹این تجمع ها برای بسیاری ترسناک هستند، آنقدر ترسناک که حتی از اطلاع رسانی قبل از تجمع هم واهمه دارند، ترس دارند، دلشوره دارند، در صورتی که هنوز باور ندارند که این تجمع ها و اعتراض ها همگی مسالمت آمیز هستند و بدون هیچ درگیری.
🔹برخی دیگر فکر می کنند که این تجمع ها مخل امنیت هستند، اما از سویی باور ندارند که به کمترین توقع این هوادار که گوش شنوا است اهمیتی داده نمی شود.
🔹این هوادار تا دیروز اهل تجمع نبود، این هوادار تا دیروز اهل اعتراض علنی نبود، اما وقتی فریادش هیچ کجا شنیده نمی شود، وقتی به گلایه های محترمانه اش توجه نمی شود و انگار نه انگار، تنها راه را در تجمع خیابانی می بیند.
🔹آن هم بصورت مسالمت آمیز، بدون درگیری، بدون توهین... هوادار به کسی توهین نمی کند، اما اعتراضش را بدون واهمه و ترسی و خط قرمزی آشکار می کند.
🔹برخی دیگر از این تجمع ها هرگز نمی ترسند، فکر می کنند این هواداران یک مشت بیکاری هستند که هیچ آزاری به صندلی، به ریاست، به مقام آنها نمی رساند در صورتی که سخت در اشتباه اند، امروز کسی اسمی از سلطانی فر نمی برد چون او به زباله دان تاریخ پیوست پس بهتر است سرنوشت ایشان را سرلوحه کار خودشان قرار دهند.
🔹از این تجمع ها نه بخاطر اخلال امنیت جامعه، بلکه به این خاطر که صدای مردم است، صدای هوادار است، صدای میلیون ها هواداری که شاید یکجا نتوانستند در یک ساعت معین جمع شوند و روبروی وزارت یا درب باشگاه یا هر جای دیگری حضور پیدا کنند اما همین جمعیت نماینده همه آنها هستند.
🔹بالاخره روزی این صداها شنیده خواهند شد، بالاخره روزی گوش شنوایی به صدای این فریادها پاسخ مثبت خواهد داد، پاسخی که تنها و تنها حق طبیعی و به دور از تبعیض این هواداران را به آنها بدهد فقط همین.