فروردین 1399

آوای آبی 10 ساله شد

یک دهه از عمر آوای آبی گذشت

🔹در روزگاری که با ورود اینترنت و شناخت فضای مجازی بیشتر همّ وغم جوانان یک وبلاگ بود و رفتن به اینترنت و از این جور حرفها آوای آبی هم متولد شد.. یک وبلاگ ساده تنها و تنها برای یادداشت ها و دل نوشته های هواداری اینجانب که برای نشریات ورزشی و استقلالی آن زمان ارسال می کردم  و به چاپ می رسید یک نسخه از یادداشت را می توانستید در این وبلاگ ببینید و بخوانید و در اصل پیدا کنید به اسم محمود فخرالحاج.

🔹درست فروردین ماه 1389 بود که با ورود به دنیای مجازی تصمیم گرفته شد تا یادداشت ها و دل نوشته هایی که برای نشریات و صفحات هواداری و بعدها گسترده شدن شکبه های اجتماعی و مجازی ارسال و به چاپ می رسید را در یک جا به اسم وبلاگ (وب سایت) جمع آوری و آرشیو کنم.

🔹هرگز باور نمی کردم که آوای آبی بتواند پس از یک دهه همچنان محکم و استوار برای بنده حکم همان آرشیو و ویترین یادداشت ها و دل نوشته هایم را داشته باشد.

🔹آوای آبی ابتدا تنها ترین و اختصاصی ترین صفحه و پایگاه اطلاع رسانی اینجانب (محمود فخرالحاج) بود و سپس پس از گذشت 8 سال تصمیم گرفته شد که در کنار وبلاگ آوای آبی، به صفحه اینستاگرام هم وارد شود و در اینستاگرام هم آوای آبی برگزیده ای از یادداشت ها و نوشته هایش را برای نمایش عموم قرار دهد.

🔹شاید برای بسیاری با گسترده شدن فضای مجازی و شبکه هایی همچون تلگرام و اینستاگرام و فیس بوک و توئیتر، دیگر سر زدن و همراه بودن با وب سایت های اینترنتی کمترین بازدید و علاقه مندی را داشته باشد، اما آوای آبی همچنان به خود می بالد که در دهمین سال عمر خود همچنان حضور فعال و مستمر دارد و با همان بهانه گذشته و قدیمی خود برای نگاه داشتن آرشیوی از مطالب و یادداشت ها و دل نوشته های خود اولین پایگاه اطلاع رسانی محمود فخرالحاج باقی بماند.

🔹شاید مثل گذشته دیگر فرصت پرداختن به جشن ها و یادبودهای اینچنینی را به گستردگی گذشته نداشته باشیم، اما همچنان به عشق رسیدن به تاریخ هایی که برایمان همیشه لذت بخش و خوش یمن بوده اند و خاطره انگیز این روزها و ساعت ها را گرامی می داریم و برایشان به حداقل همین چند سطری اکتفا می کنیم.

🔹یادداشتی می نویسیم تا بدانیم و از یاد نبریم که از کجا شروع کردیم و به اینجا رسیدیم، حتی اینجایی که به نظر و نگاه دیگران شاید هیچ جایگاه قابل تامل و توجهی نباشد اما برایمان هست و دوستش داریم و برایش احترام قائل هستیم.