آری آل کثیر به درد استقلال نمی خورد، ما آل کثیر را با پیراهن آبی نمی خواهیم و از او هرگز استقبال نمی کنیم.
نمی خواهیم بر علیه تصمیم سرمربی و مقابل او جبهه بگیریم و بایستیم اما انتخاب آل کثیر که بازیکن دور انداخته شده پرسپولیس و بعدا سپاهان بوده است هرگز جایی در تیم استقلال ندارد، آن هم در سن 35 سالگی که تمام دورهایش را زده است و برای اینکه همچنان در نگاه ها و تیترها باقی بماند به استقلال آمده است.
آل کثیر هرگز هاشمی نسب نمی شود، هرگز انصاریان نمی شود، بازیکنی که بارها و بارها در همین اواخر در دربی ها ما را آزار داده است و علاوه بر آن با رفتارهای تحریک آمیز باعث ناراحتی و عصبانیت و توهین به هواداران استقلال شده است حال بخواهد با پیراهن آبی مورد استقبال همین هواداران قرار بگیرد.
با احترام به نظر کادرفنی اما آل کثیر برای استقلال مهاجم گلزن نمی شود، آل کثیر برای استقلال فرشته نجات نمی شود و اگر این چنین بود هرگز از پرسپولیس کنار گذاشته نمی شد، هرگز مدت حضورش در سپاهان به تنها یک فصل و مجموعا 9 بازی ناچیز نمی رسید و دور انداخته نمی شد.
بدون تعارف هواداران استقلال با پیشینه ای که از آل کثیر و رفتارهایش دارند او را برای تیم استقلال مناسب نمی دانند، بازیکنی که این فصل هم برای استقلال قادر به گلزنی نیست و تنها با حضورش شکست دیگری در فصل نقل و انتقالات برای مدیران باشگاه به بار خواهد آورد.
پایان فصل همه گفته هایمان برای هزارمین بار مشخص و ثابت و تایید می شود.

1 مرداد 1404

هواداران آبی وقتی از نظری جویباری مدیرعامل باشگاه ناامید شدند و ایشان را در صلاحیت مدیرعاملی باشگاه ندانستند و دیدند که قرار نیست هیچ آبی از طرف ایشان نه برایشان و نه برای تیم استقلال گرم شود به سراغ تاجرنیا نماینده هلدینگ و رئیس هیات مدیره رفتند.
جلوی درب باشگاه و همین چند دقیقه صحبت اندک هوادارانی که همچنان گاه گداری روبروی ساختمان باشگاه می ایستند تا با مسئولان باشگاه بتوانند در مورد اوضاع تیم گفتگو کنند توانستند با تاجرنیا هم چند دقیقه ای صحبت کنند.
تاجرنیا که انگار حرف تازه ای هم ندارد همچنان از همان جملات کلیشه ای همیشگی خود می گوید و نهایتا مثل همیشه اکثر تقصیرها را در مورد ناآرامشی باشگاه و اوضاع نقل و انتقالات و... را سمت هواداران آبی برد و انگار نه انگار قرار بود به وعده هایی که هربار دم از آنها می زند عمل کند.
تاجرنیا همچنان همان جملات کلیشه ای خود و همان امیدواری هایی برای بستن یک تیم قدرتمند برای فصل بعد را می دهد وقتی تنها سه هفته به شروع فصل جدید باقی مانده است، هواداران آبی هم حرفهایشان را بدون تعارف به تاجرنیا زدند، حال چه بخواهد ایشان را قانع کرده باشد همچنان که اکثر صحبت های تاجرنیا هواداران را نه قانع کرد و نه راضی.
هوادار استقلال حرفش را به صراحت می زند چون هوادار استقلال است و تیمش را دوست دارد، اعتراض و گلایه اش را می کند، تجمع ها و فریادهای حق خواهی تیمش را شرکت می کند تا اگر تقصیری هم باشد به سمت او روانه نشود، هر چند این جمله های کلیشه ای تنها از زبان تاجرنیا بیرون نیامده، نظری جویباری و مدیران و مسئولان گذشته باشگاه هم همیشه بیشتر تقصیرها را برای فرار از پاسخگویی و قانع کردن درست هواداران به سمت آنها روانه می کردند و این موضوع لااقل برای هواداران در اوضاع کنونی هرگز تازگی ندارد.

31 تیر 1404

جذب و پیوستن آل کثیر که هواداران آبی هرگز از او و حرکاتش خاطره خوبی ندارند به وضوح می تواند یک توهین بزرگ برای استقلالی ها باشد، توهینی از جانب مدیران باشگاه به هوادارانی که انتظار همه چیز را داشتند الا جذب یک بازیکنی که بیشتر از اینکه دوست باشد یک دشمن است.
داستان آل کثیر با داستان هاشمی نسب و علی انصاریان و حتی علی علیزاده متفاوت است.
به واقع اگر عیسی آل کثیر همچنان مهاجم خوب و گلزن و زهرداری بود هیچ گاه از دست مدیران باشگاه پرسپولیس در نمی رفت، اگر مهاجم گلزن و خطرناکی بود از باشگاه سپاهان هم خارج نمی شد.
عیسی آل کثیر بیش از سه فصل و حتی بیشتر است که دیگر فوتبال زهرداری ارائه نمی دهد، دیگر آن مهاجم گلزن و خطرناکی که همه تیم ها آرزوی داشتنش را دارند نیست، و به قول معروف در فوتبال ایران تیم ها برای نخواستن اش بین یکدیگر مسابقه گذاشته اند.
مهاجم 35 ساله ای که خوب می دانیم به چه دلیلی پیشنهاد مدیران باشگاه استقلال را پذیرفته است، هرگز نه مثل هاشمی نسب می شود و نه علی انصاریان و نه حتی علیزاده.
شاید برای هر کدام از آن بازیکنان سابق می شد یک دلیل و بهانه آورد و حضورشان را حتی چند درصدی قابل توجیه دانست و تعریف کرد اما حضور عیسی آل کثیر در 35 سالگی وقتی سالهاست فوتبالش به پایان رسیده تنها و تنها یک شکست بزرگ برای مدیران باشگاه استقلال می تواند باشد.

30 تیر 1404

مردی که برای آمدن دوباره به استقلال آنقدر شور و شوق از خود نشان داد حال پس از دو هفته متوجه اوضاع و اتفاقات عجیب و غریب درون باشگاه شده است.
هر چند ساپینتو با این اوضاع آشناست و با آن بیگانه نیست و در اولین حضورش ۳ مدیرعامل در یک فصل دید، اما آن ساپینتویی که در جلسه معارفه با شور و شوق از جبران سه فصل پیش و کسب موفقیت ها و قهرمانی های بیشتر صحبت به میان آورده بود تازه و پس از تنها گذشت دو هفته متوجه اوضاع و اتفاقات و تفاوت های سه فصل پیش با این فصل شده است.
شروع تمرین آماده سازی با نیمی از بازیکنان فصل گذشته و عدم جذب بازیکنان مورد نظر سرمربی و همچنین پابرجا ماندن دوران محرومیت او حتی پس از گذشته سه فصل از مهمترین اشکالات و گلایه های ساپینتوی پرتغالی از اوضاع و احوال باشگاه و تیم استقلال است.
اما آیا ساپینتو راهی برای بازگشت دارد یا مجبور است با چنین شرایطی کار خود را پیش ببرد اما دیگر شاید خبری از آن شور و شوق و آن صحبت هایی که در جلسه معارفه اش زد نباشد؟
ساپینتو دومین حضور خود در تیم استقلال را با یک شرایط عجیب و متفاوت شروع خواهد کرد و معلوم نیست که با چنین شرایطی چه عملکردی خواهد داشت.

30 تیر 1404

نمی دانیم آیا هنوز از پابرجا بودن محرومیت اش اطلاع دارد یا نه؟ آیا هنوز می داند که حداقل چند هفته ابتدایی فصل را نمی تواند روی نیمکت و کنار تیمش کنار زمین باشد و باید از روی سکوها بازی تیمش را تماشا کند یا نه؟
اما حداقل این را خوب متوجه شده است که دست روی هر بازیکنی برای جذب و آمدن به استقلال می کند با دست رد مدیران باشگاه روبرو می شود.. لااقل این را خوب متوجه می شود که در بستن تیمی که خود آن را انتخاب کرده است در حال ناامیدی و بلاتکلیفی است اما اینکه چه کار می خواهد بکند باید خود تصمیم بگیرد.
اینجا استقلال است و همانطور که با هزار شوق و ذوق برای بازگشت دوباره به نیمکت استقلال در تلاش بوده است باید برای بستن و ساختن تیمی که بتواند ناکامی ها و اتفاقات تلخ فصل گذشته را به باد فراموشی بسپارد تلاش کند والا تکرار دوباره ناکامی های فصل گذشته حتی از عهده مربیان فصل گذشته هم برمی آید و چه نیازی به تغییر سرمربی و آمدن ساپینتو بود؟
ساپینتو با قبول مسئولیت فنی آبی پوشان باید برای بستن تیمی قدرتمند که برای فصل آینده در کنار تراکتور و سپاهان و حتی پرسپولیس ضلع چهارم کورس قهرمانی باشد تلاش کند والا خیلی زود با شعارهای اعتراض آمیز هواداران روبرو خواهد شد و این هرگز نه خوشایند ساپینتو است و نه مورد علاقه هواداران استقلال.

هر چند خوب می دانیم که نظری جویباری در نقش مدیریت هیچ کاره ای بیش نیست و از خود تصمیمات مهم را نمی تواند بگیرد و تنها و تنها اوامر بالادستی خود که اتفاقا رئیس هیات مدیره هم است و نماینده هلدینگ را اجرا می کند و کاری به هیچ کار دیگری ندارد، اتفاقا این چند هفته اخیر هم نشان داد که خیلی مصاحبه کردن را دوست دارد اما محتوای مصاحبه هایش هیچ نکته مفید و مثبت و قابل تآمل و امیدوار کننده ای ندارد.
مدیرعاملی که در نقش سایه تنها ایفای نقش می کند حتی به گفته های درون مصاحبه اش هم هیچ اطمینانی نمی توان کرد، ایشان صحبت هایی را به میان می آورد که هیچ واقعیتی در آنها وجود ندارد و به قول معروف آدم دروغگو و فریب کار آنقدر دروغ می گوید و فریب می دهد که خودش خواه ناخواه پس از مدتی طولانی دروغ هایش را باور می کند و فریب عموم را راه نجاتی برای خود و آنان می داند و این موضوع باعث تاسفی دوباره می شود.
در حال حاضر حتی خود هواداران استقلال هم علاقه ای برای صحبت کردن با نظری جویباری ندارند، هیچ علاقه ای برای رو در رو شدن با مدیریت باشگاه که هیچ حرف و نکته مفید و امیدوار کننده ای و واقعی ندارد هم ندارند.
تنها و تنها صحبت هواداران استقلال در تجمع های دیروز و چند هفته گذشته اش رفع این کمی ها و کاستی ها و جبران تلخی های فصل گذشته است، اما اوضاعی که این روزها از عملکرد مدیریت باشگاه می بینند هیچ امید و انگیزه ای برای جبران مافات اتفاقات تلخ فصل گذشته دیده نمی شود و همین موضوع هواداران آبی را بیشتر و بیشتر نگران کرده است.
هر چند استقلال نه تنها در این دوره مدیریت نظری جویباری بلکه حتی در دوره سمیعی و قبل تر از او خطیر و قبل تر کریمی و... هم بارها و بارها با مشکلات فراوان مواجه بوده است و ناکامی هایش تنها از این مدیر به آن مدیر و از این فصل به فصل بعد تمدید می شود و انگار قرار نیست نه این استقلال و نه هوادارانش برای یک فصل نفسی آرام و به راحتی بکشند.
نه آقای جویباری جنابعالی در طی این چند ماه مدیریت تان خوب ثابت کردید که نه سزاوار این جایگاه و میز و صندلی هستید و نه توانایی اداره درست این باشگاه و تیم را دارید.. قرار هم نیست جنابعالی را با مدیریت های گذشته مقایسه کنیم چون اصلا قابل مقایسه نیستید، اینکه بخواهیم محترمانه خودتان استعفا بدهید خوب می دانیم که هیچ مدیری این کار را نکرده است پس باید منتظر باشیم تا توسط مدیران رده های بالا حکم تغییر مدیریت را ببینیم و بشنویم.

گاهی تنها راه چاره تجمع می شود، تنها راه برای شنیدن صدا و حرف دل می شود حضور روبروی باشگاه، یا روبروی ساختمان هلدینگ یا سر تمرین یا روی سکوهای استادیوم.
گاهی تنها راه چاره فریاد زدن است، تنها راه چاره می شود داد زدن، وقتی با سکوت نمی توان فریاد زد، وقتی بیصدا نمی توان از اوضاع ناراحت و ناامید بود تنها راه می شود همین تجمع های عمومی.
وقتی از آخرین تجمع تا آمدن جویباری پس از ساعت ها در جمع هواداران و بیان صحبت هایی که حال پس از گذشت هفته ها متوجه می شویم تنها و تنها طبل تو خالی بوده اند و هیچ، می شود اوضاع کنونی باشگاه و تیم استقلال.
شاید ساپینتو در ظاهر روی نیمکت استقلال انتخاب شده است، اما همچنان محرومیت چهار ماهه اش پابرجاست، هنوز در جذب بازیکنان مورد نظر سرمربی هیچ اقدامی صورت نگرفته، هنوز برای رفع نقاط ضعف در خطوطی که فصل گذشته بسیار از آن آسیب دیدیم هیچ اتفاقی نیفتاده است و این چنین می شود که به هواداران برای حضور روبروی باشگاه و فریاد دادخواهی و حق طلبی شان را امری طبیعی و بحق و سزاوارانه می دانیم.
سکوت هواداران در این روزها و هفته ها کاملا نشان از بی اعتنایی آنان بر اوضاع آشفته باشگاه و تیم محبوبشان خواهد بود، سکوت هواداران جز اینکه مدیران و مسئولان باشگاه را بر راه اشتباهی که در پیش گرفته اند و در حال پیمودن آن هستند تشویق و ترغیب می کنند هیچ سود و منفعتی نه برای تیم استقلال خواهد داشت و نه هواداران.
هوادار استقلال برای دومین بار در طی یکی دو ماه اخیر روبروی باشگاه استقلال حضور پیدا کرد و صدای حق خواهی خود را نه تنها به گوش مسئولان و مدیران باشگاه رساند، بلکه به گوش اصحاب رسانه و عموم مردم و فوتبال دوستان نشان داد تا ثابت شود که چه اتفاقات تلخ و ناگواری همچنان برای دومین فصل متوالی توسط مدیران و مسئولانی ناکارآمد در حال تکرار است.

زیاد به این سکوت این روزها و هفته ها دل خوش نکنید، هنوز ساپینتو گرم حضور دوباره اش روی نیمکت استقلال است و از اصل ماجرا و اوضاعی که قرار است برای او و تیمش پیش بیاید خبر ندارد، اما وای به آن روزی که ساپینتو هم از این اوضاع به فغان بیاید آنگاه به جویباری دیگر می تواند جلودارش باشد و نه تاجرنیا و نه هیات مدیره.
مطمئنا ساپینتو هم از نتایجی که بعدها بدست خواهند آمد و ناکامی هایی که با تساوی های دنباله دار یا شکست های فراوان پیش بینی خواهند شد هرگز خوشش نخواهد آمد و برای اینکه جایگاه و صندلی اش را روی نیمکت استقلال متزلزل نبیند مطمئنا زبان به اعتراض و شکایت باز خواهد کرد، اما آیا این زبان اعتراض در کوران مسابقات لیگ باز شود بهتر است که دیگر شاید فایده ای نداشته باشد؟ یا اینکه اگر امروز و قبل از شروع فصل انجام شود بهتر خواهد بود؟
همان طور که گفتیم فعلا ساپینتو متوجه وخامت اوضاع در تیمی که هدایت آن را برعهده گرفته نشده است، هنوز نمی داند که خبری از بازیکنان مورد علاقه اش در تیم نیست، خبر ندارد که با یک مشت بازیکن معمولی و بسیار ضعیف که فصل گذشته با رده نهم فصل را به پایان رساندند قرار است فصل جدید را استارت بزند.
انگار مدیران و مسئولان باشگاه برای شنیدن صدای بلند ساپینتو هیچ عجله ای ندارند اما مطمئنا روزی که این صدا را خواهند شنید دیگر حق انتخاب برای ماندن ندارند.

هنوز مدیران باشگاه در حال وعده و وعید دادن هستند، هنوز شعار می دهند، هنوز می گویند وقت و فرصت هست، هنوز می گویند تیمی برای قهرمانی در هر سه جام می بندیم و اگر فرصتی هم بشود سری به لیگ آزادگان هم خواهیم زد.
وقتی از آن سمت به اردوی آماده سازی استقلال در ترکیه نگاهی می اندازیم می بینیم که با تیمی که هنوز کامل نیست و نصف و نیمه است رفتن به اردو هیچ معنایی ندارد، هنوز جاهای خالی و نقاط ضعف فراوان داریم که ادامه فصل گذشته است و هنوز رفع نشده اند و ظاهرا با تصمیم ها و عملکرد این مدیریت مشخص است که قرار بر رفع جاهای خالی و حل نقاط ضعف نیست.
اوضاع کنونی استقلال نسبت به فصل گذشته هیچ تغییری نکرده است، اوضاعی که با وعده و وعیدها و شعارهای مدیریت باشگاه از انتهای فصل گذشته قرار بر بهتر شدن می رفت اما با پایان فصل و قهرمانی استقلال در جام حذفی هیچ چیزی تغییر نکرد، از تاخیر در انتخاب سرمربی و حال تاخیر در جذب بازیکنان مورد نیاز برای سرمربی یعنی اینکه اوضاع استقلال برای فصل آینده هم اصلا خوب نیست.
مطمئنا با یکی دو نتیجه دور از انتظار در ابتدای فصل، چند تساوی متوالی یا چند شکست متوالی باز صدای اعتراض و شکایت ها بالا خواهد رفت، باز شعار حیاکن رها کن ها شروع خواهند شد، باز تغییر در مدیریت باشگاه و یا اگر زور بر تغییر مدیریت نباشد به تغییر سرمربی قبل از پایان نیم فصل اول خواهد انجامید و این زنگ خطری است که آقایان در مدیریت باشگاه با اینکه با صدای بلند در حال شنیدن آن هستند اما باز خودشان را به نشنیدن می زنند و فکر می کنند که هواداران متوجه نمی شوند.
هوادار از این همه تغییر در مدیریت خسته شده است، از این همه تغییر در کادرفنی خسته شده است، از عدم جذب بازیکن ستاره خسته شده است، از اینکه به واقع دلسوزی نیست که این ناکامی ها را به پایان برساند خسته شده اند انگار استقلال برای هیچ کس اهمیت ندارد و به واقع هم این چنین است.

ریکاردو ساپینتو با همان فرضیه استقلال سه فصل پیش دوباره سرمربیگری این تیم را پذیرفت!
مربی دوباره برگشته استقلال در جلسه معارفه خود روبروی اصحاب رسانه جملات امیدوار کننده بسیاری بر زبان آورد؛ از جمله اتمام کار نیمه تمام خود و کسب موفقیت ها و جام های بیشتر و از این قبیل وعده و وعیدها...
اما حیف نمی دانست که اولا مدیریت آن زمان با مدیریت کنونی و صد البته تیم بسته شده آن زمان با تیمی که در حال حاضر برای فصل آینده بسته می شود، از زمین تا آسمان تفاوت دارند. رقبا دیگر آن تیم ها نیستند و به مراتب قویتر شده اند و امکانات هم خراب تر از آن زمان شده است!
ساپینتو به خیال اینکه می تواند همان تیم سه فصل پیش خود را دوباره دور هم جمع کند، آنگاه برای تقویت همان تیم چند مهره ارزشمند و کلیدی را تنها جذب کند، آمد و حالا با تیمی نصف و نیمه که هنوز نه دروازه اش را می شناسد و نه مهاجم زهردار و خطرناکی دارد، راهی اردوی آماده سازی قبل از فصل در ترکیه شده است.
به معنای درست تر مدیریت باشگاه و هیات مدیره تنها با آوردن ساپینتو و ابقای اکثریت بازیکنان معمولی فصل گذشته و عدم جذب بازیکنان کلیدی و ستاره در پست های مهم و سرنوشت ساز، همه توپ ها را به زمین ساپینتو پرتغالی انداخته اند و اوست که فردا باید جواب هوادار را بدهد!
مدیران و مسوولان باشگاه با چنین کاری، عملا نشان دادند هیچ عبرتی از سال قبل نبرده و کماکان در بروی همان پاشنه می چرخد و غم و اشک هوادار و اعتبار استقلال برایشان هیچ اهمیتی ندارد.

22 تیر 1404

واقعا این جایگاه و پست و میز و صندلی مدیریت باشگاه استقلال برای این آقایان چه قدر باارزش است؟
خب مشخص است که بسیار باارزش است، آنقدر باارزش و اعتبار بالا است که جزو رزومه خوب برایشان محاسبه می شود.
البته تنها حضور در مدیریت باشگاه برایشان رزومه حساب می شود و کاری به عملکرد ضعیف شان هرگز ندارد و همین موضوع است که هواداران استقلال را آزار می دهد.
اینکه فردی تنها برای رزومه و تنها برای اینکه اعتبار خودش را بالا ببرد و پست مدیرعاملی باشگاه استقلال روبروی اسمش درج شود و پس از سالها او را به عنوان مدیرعامل سابق باشگاه استقلال قلمداد کنند با اشتیاق وارد باشگاه استقلال می شود.
علی نظری جویباری هم از این قاعده مستثنی نیست.. اما تنها تأسف بیشترمان برای ایشان همین سابقه طولانی مدیریتی شان در باشگاه استقلال است.
کسی که از دهه 70 با سمت های مختلف، از سرپرستی باشگاه و نشستن روی نیمکت در کنار امیر قلعه نوعی، تا حضور به عنوان قائم مقام مدیرعامل گرفته تا مسئول نقل و انتقالات باشگاه و امروز به بالاترین جایگاه یعنی مدیرعاملی باشگاه رسیده است هیچ تفاوتی با مدیران گذشته نداشته است.
واقعا بود و نبود مدیرعامل با حضور رئیس هیات مدیره و نماینده هلدینگ هیچ به چشم نمی آید.
اصلا انگار در این شش ماه باشگاه استقلال مدیرعامل نداشته است، تمامی کارها وقتی با نظر تاجرنیا و هلدینگ انجام می شود و مدیرعامل تنها اجرا کننده اوامر آنان است پس دیگر مدیریت چه معنایی می تواند داشته باشد؟
بله پر واضح است که علی نظری جویباری هم برای معتبرشدن کارنامه اش این سمت را پذیرفته است.
حال باید در کنار پست های متعدد ایشان در جستجوی گوگل باید نام مدیرعامل باشگاه استقلال را پس از سرپرستی و قائم مقامی و مسئول نقل و انتقالات اضافه کرد.

21 تیر 1404

حضور نظری جویباری مدیرعامل باشگاه استقلال در برنامه زنده تلویزیونی بصورت زنده و آشکار مشکلات مدیریتی این باشگاه را بر همگان عیان کرد.
علی نظری جویباری که همیشه از سابقه سی ساله خود در مدیریت باشگاه حرف می زند، حال که پس از سرپرستی و قائم مقام مدیرعامل یا مسئول نقل و انتقالات باشگاه و... به بالاترین جایگاه در باشگاه استقلال که همانا مدیرعاملی است رسیده انگار برای این پست هنوز که هنوز است آمادگی ندارد.
هر چند مدیرعاملی این دو فصل اخیر در باشگاه استقلال با یکی دو دهه گذشته متفاوت است و دیگر مدیرعامل به تنهایی تصمیم گیرنده نهایی امور باشگاه نیست و در کنار خود نماینده هلدینگ یا رئیس هیات مدیره ای را می بیند که ظاهرا اختیاراتش بیش از شخص مدیرعامل است! اما با همه این اوصاف همچنان علی نظری جویباری در طول همین شش، هفت ماه مدیرعاملی خود داستان های عجیب و غریب بسیاری را ساخته است.
اینکه هنوز مدیرعامل باشگاه در برابر ساده ترین سؤالات مجری برنامه تلویزیونی در مورد قرارداد یکی دو بازیکن و اوضاع سرمربی تیم پاسخ های صریح و ساده و روشن کننده ای ندارد و با پاسخ های چالشی که بیشتر هم مجری برنامه و هم بیننده را سردرگم می کند روبرو می کند نشان می دهد که مدیریت باشگاه برای این پست و میز و صندلی کار دارد.
هر چند معتقد هستیم که قرار نیست مدیرعامل باشگاه در یک برنامه تلویزیونی از ریز و درشت و پشت پرده و پیدا و پنهان باشگاه رونمایی کند، اما از طرفی هم معتقدیم که اینگونه پاسخگویی به سؤالات نه تنها آشکار کردن پنهان ها نیست بلکه درماندگی و ناآشنایی با پاسخگویی را به اثبات می رساند.
اینکه مدیرعامل باشگاه بزرگی چون استقلال علاوه بر اینکه باید تخصص بالایی در مدیریت یک باشگاه و سیاست های آن داشته باشد، باید یک سخنگوی خوب، یک زبان با دانش و کاربلد و شیرین برای صحبت کردن داشته باشد، هنوز یادمان نرفته که از قدیم می گفتند که تا مرد سخن نگفته باشد عیب و هنرش نهفته باشد، با این اوصاف مدتهاست که مدیرعامل باشگاه استقلال تا زبان به سخن گشوده است عیب هایش بیشتر از هنرهایش مشخص و معلوم شده اند.
حالا که نظری به تلویزیون رفته و دهان باز کرده تا ضعف هایش عیان شود، ما هواداران استقلال حسرت می خوریم که ای کاش ایشان هرگز به برنامه زنده نمی رفت تا ما امیدوار می ماندیم و به شعارها و سابقه ایشان دلخوش می ماندیم اما حالا معلوم شد که از این تیم مدیریتی هم آبی گرم نمی شود....

✍️ محمود فخرالحاج

21 تیر 1404

از قدیم راست گفتند که تا مرد سخن نگفته باشد عیب و هنرش نهفته باشد، این جمله مدتهاست لااقل در مورد مدیریت باشگاه استقلال کاملا واضح و آشکار شده است، مدیریتی که لازمه آن ابتدا توانمندی در امور اداری است و سپس توانایی در بیان و صحبت کردن است که در هر دو مورد علی نظری جویباری که ادعای بیست یا سی ساله حضور در مدیریت باشگاه را دارد از آنها بی بهره است.
ای کاش نظری جویباری متوجه می شد که مهم سابقه طولانی مدت در امور باشگاه نیست، مهم این است که حتی با سابقه کم بیشترین بازدهی و بیشترین خدمت را داشته باشد، مهم سابقه طولانی مدیریتی و از آن سو ناکاربلدی نیست.
ای کاش نظری جویباری متوجه می شد که هیچ کدام از گفته هایش در برنامه زنده تلویزیونی دیروز نه اهالی فوتبال را توانست قانع کند و نه بویژه هواداران تیم استقلال را. وقتی مدیرعاملی که گوش به فرمان رئیس هیات مدیره و نماینده هلدینگ باشد و از خود هیچ اختیاری نداشته باشد پر واضح است بهتر از این نمی شود.
ای کاش نظری جویباری متوجه می شد که ناتوانی های مدیریتی اش خیلی زودتر از آنچه فکرش را می کرد نزد هواداران استقلال و حتی اهالی فوتبال آشکار شده است، مدیریتی که شاید حتی بتوان گفت ضعیف تر و ناکارآمدتر از مدیریت گذشته سمیعی و خطیر و فتح الله زاده و کریمی و... بوده است.
با آقای نظری جویباری بسیار صحبت کرده ایم، بسیار مطلب نوشته ایم و خودمان هم از این بابت خسته شده ایم، خسته از اینکه چرا هیچ مدیر کارآمد و کاربلد و دلسوزی برای باشگاه استقلال روی کار نمی آید؟ اینکه چرا نظری جویباری که باسابقه است و حالا مدیرعامل باشگاه شده است نه از سابقه اش استفاده می کند و نه نشان داده که مدیر کاربلدی است و این موضوع هوادار استقلال را آزار داده است.
نه آقای نظری جویباری از شما هم برای باشگاه و تیم استقلال مدیر خوب در نمی آید، کاش می توانستیم بگوییم استعفا، ولی نمی دانیم پس از شما چه کسی می خواهد مدیرعامل جدید باشگاه شود؟ به مدیرعامل ناکاربلد و ناتوان هرگز راضی نیستیم اما از مدیرعامل نامعلومی که مشخص نیست چه کسی می خواهد باشد هم هراس و ترس داریم.

21 تیر 1404

ساپینتو به محض ورود به ایران گفت برای انجام کار ناتمامش با استقلال آمده که همان گرفتن جام است
در اولین فصل حضور ساپینتو استقلال تا هفته های پایانی انگیزه و شانس قهرمانی داشت و تنها کسب چند نتیجه دور از انتظار آنها را از رسیدن به جام محروم کرد.
حال ساپینتو برای دومین فصل حضورش رؤیاهای ناتمام بسیاری دارد که آنها را جزو اهداف خود قرار داده است. از حضور پرقدرت در لیگ و رقابت با تیم های مدعی دیگر و از دست ندادن کورس صدر تا سوپر جام و جام حذفی و کسب جام های بیشتر از برنامه های این سرمربی پرتغالی است.
تراکتور، سپاهان و پرسپولیس برای قهرمانی می آیند و استقلال تازه در یک ماه مانده به شروع فصل کادرفنی خود را شناخته و تازه تمرینات را استارت زده، پس هدف های ساپینتو برای تیم استقلال هرگز نباید شبیه به رؤیا باشند.
استقلال روزی روزگاری نه چندان دور جزو سه تیم بالای جدول بود و رقابت و حضور در کورس برای قهرمانی را هرگز رها نمی کرد پس پر واضح است که هدف های مرد پرتغالی نیمکت استقلال برای بازگشت به آن روزها نباید دور از دسترس باشد.

20 تیر 1404

امروز ریکاردو ساپینتو با چهره ای شاد و خوشحال از بازگشت دوباره به نیمکت استقلال حرف از جبران و موفقیت بیشتر زد
ریکاردو ساپینتو پس از سوکومورخوف روس -که آن هم در دو مقطع مختلف و با فاصله ۷ سال روی نیمکت آبی ها نشست- دومین سرمربی خارجی باشگاه استقلال است که در دو مقطع مختلف روی نیمکت استقلالیها می نشیند.
با این تفاوت که ساپینتو هرگز دوست ندارد دومین حضورش در استقلال مثل دومین حضور سکومورخوف بدون جام و موفقیت و همچنین کوتاه مدت باشد.
در دهه ۷۰ فضای مجازی و شبکه های اجتماعی و ارتباطی به گستردگی این دهه و امروز نبود اما در آن زمان هم هواداران استقلال برای دیدن موفقیت تیم محبوبشان از هیچ تلاشی کوتاهی نمی کردند.
ساپینتو خوب می داند که این فصل هرگز مثل سه فصل پیش و اولین حضورش نیست و انتظارها از او مثل یک سرمربی خارجی ناشناخته با فوتبال ایران و استقلال نیست.
صد البته او برای موفقیت و کسب جام در فصل پیش رو علاوه بر حمایت مدیریت، نیاز به جذب ابزارهای لازم دارد و همچنین مقداری تغییر در رفتار که می تواند روی عملکرد تیم هم بسیار تاثیرگذار باشد.
هواداران این باشگاه بسیار توقع دارند که این دومین حضور مرد پرتغالی، یک بازگشت خوش یمن و فراموش نشدنی شود و منجر به ابقای دوباره این سرمربی برای فصل های متوالی شود.

18 تیر 1404